Vandaag ging ik met de kindjes efkes tot in Planckendael. We moeten toch profiteren van ons abonnement he. En dan kon Geert rustig strijken, strijken, strijken. :) Fijne huishouden-verdeling hebben wij toch. :)
Eerst even langs de speeltuin. Een oefening in "loslaten" voor mij. Oooh, niet te doen om 2 kindjes continu in je gezichtsveld te houden. Aan iemand een balpen gevraagd en mijn telnr. op Liesjes arm geschreven, maar op Saartjes vel pakte dat niet. Dus had ik mijn nummer op het etiketteke in haar t-shirt geschreven. Dan haar de les gespeld dat wanneer ze haar mama niet meer vond, ze naar een mevrouw moest gaan en naar het etikketteke in haar t-shirt moest wijzen en vragen of ze mij wilde bellen. Maar dat scheen te moeilijk, want wanneer ik haar haar les "afvroeg", wist ze het antwoord niet.
Dan maar 300% kindjes in de gaten houden. 't Is gelukt. Niemand kwijtgespeeld.
Lies begint meer en meer te willen poseren. 't Wordt een fier meisje. Dol op kleedjes en rokjes, staartjes, schmink, enz.
"Mama, neem eens een foto van ons?"
Saar, da's een ander meisje, zij kijkt altijd weg.
Het bewijs dat we in Planckendael waren.
Maar Leen toch...ik kan je verzekeren...verloren kindjes krijg je ook altijd terug. (al moeten we nog altijd slikken toen we ooit Merijn kwijt waren op een marathon in duitsland tussen duizenden en duizenden mensen...)
BeantwoordenVerwijderenLies poseert inderdaad...schattig is dat!